وقتی «کنار هم بودن» فقط یک تصویر است، نه یک واقعیت...
با سلام و احترام
امروز، دنیای مجازی چنان در زندگی ما نفوذ کرده که حتی زیست حقیقی‌مان را بلعیده است.
خانواده‌ها در یک خانه،
دور یک سفره،
در یک اتاق،
اما هرکس سرش در گوشی خودش!
نه نگاهی، نه حرفی، نه احوالی…
فقط سکوت… سکوتی تلخ که با صدای اعلان گوشی‌ها گاه و بی‌گاه شکسته می‌شود!
📍 این یعنی فردگرایی واقعی؛
نه در کتاب‌های جامعه‌شناسی،
بلکه در زندگی روزمره من و تو!
❓ چه زمانی باید درباره این فردگرایی فریاد بزنیم؟
❓ تا کی باید از هم دورتر شویم و دم نزنیم؟
❓ وقت آن نرسیده که سکوت را بشکنیم و خانواده‌ها را بیدار کنیم؟
🔔 پدر و مادر، زن و شوهر، فرزند و خواهر و برادر،
همگی زیر یک سقف اما با دل‌هایی دور از هم،
و ریشه این دوری، همین گوشی‌های همیشه همراه است…
📢 بیایید گاهی گوشی‌ها را کنار بگذاریم تا دل‌هایمان به هم نزدیک‌تر شود.
قبل از آن‌که خیلی دیر شود...
با تشکر/
